کرامت

مسافر و زائر شهر و کوی تو نبوده ام. در حریم قدسی و پاک تو نفس نکشیده ام. در میان کوچه های بنی هاشم نبوده ام و لحظه های نازنین حضور را در اندوخته ی دل خود ندارم... از بقیع و چهار مزار ِ در کنار هم، جز تصویری شتابان نمی شناسم. زائر مزار ساده و غریبت جز از راه دل نبوده ام...
اما...
این را خوب می دانم، و «تو» هم می دانی، که از اهالی رمضانم و به برکت همین همسایگی، از همان ابتدا... از همان روز «اول»... دست گدایی من بر دامن بلند «کرامت» تو آویخته است. آن قدر که دل، در میان ترکیب همه ی حُسن های تو، سر تعظیم فرو می آوَرَد. آن قدر که از روشنای چراغ همیشه افروخته ی خانه ات، دل بی قرار و تنهایم را کریمانه روشنی می دهی...
مگر نه آن که «کریم» بی سوال می بخشد؟...

انتظار!

از بازی با کلمات و کنار هم چیدنشان خسته است. از توالی مکرر واژه های انتظار و منتظر و ظهور و حضور و هر چه شبیه آن، دلگیر است. از روزهای روزمره ی بی «تو»، از روزهای سرد بی آفتاب، از روزهای پشت پرده ی غیبت مانده، زمینگیر شده است. از دست های خالی دعا، دل های تهی از امید، سینه های تنگ و آسمان بی باران و شب های تار، افسرده است...
دیر است، مسافر آسمانی!
همه ی کلمات در بند این سطور، از حلقوم خود یک چیز را فریاد می کنند... همگی یک حاجت را طلب می کنند... برای یک مطلب این جا نشسته اند...
دیر است، مسافر آسمانی!
بر نمی خیزی؟؟

باب الحوائج

آمده است و بر درگاهت زانوی ادب زمین زده، تا برای نوشتن از مهربان ترین عموی عالم، از «تو» اذن بگیرد. آمده است تا دل و قلم را تسلیمت کند؛ تا «تو» بگویی چه بنویسد... بر سر سجاده ی امید نشسته تا «تو» کمی نگاهش کنی و فرمان نوشتن را بر قلبش صادر کنی...
...
اصلا این بار می خواهد شب میلاد «آرام و قرار دل»، بر آستانه ی بارگاه محبوبه ی حق چنگ زند. اصلا این بار می خواهد مقیم کوی بانوی اول عالم شود و دستان گداییش را روبروی مادر آب و آفتاب بگیرد و با نوای آرام «وَ تَصَدَّق عَلینا» ظرف خالی دل را از باران وجود «تو» لبریز ببیند... این بار شبیه اهالی اعتکاف، آنقدر بر درب حرم عصمت فاطمی می ماند و ملتمسانه دق الباب می کند، تا پاسخ بگیرد... هر که نداند، «تو» و دل خوب می دانید که پسر مودب و با وفایش، «باب الحوائج» و «پناه» عالم است و عالم به اعتبار دستان خدایی و  غیرت مردانه ی او، پا بر جاست...

مولا

نوشتن از آنکه صاحبان خرد ریزه خوار سفره ی عطایش هستند و ارباب بصیرت جرعه نوش جام ولایش؛ دشوارتر از دشوار و سخت تر از سخت است... قلم هم مثل افهام و اوهام نارسیده به قلّه ی قاف مقام وجودش، چون به نام اعلایش می رسد در می ماند و سرگشته و متحیر؛ که از کدام گوشه بگوید و از کدام بُعد بنویسد... تنها از همه ی مقام «علی»، همین را می داند که او «علی» است...

زهرا...

وقتی تو آفریده شدی ، عشق مطلق شکل گرفت و معنا یافت. ذره در ذره شور بود و اشتیاق، آن زمان که نورت در آسمان هفتم درخشیدن گرفت. چه اگر تو نبودی، نور خلقت نبود. آسمان تاریک بود. آمدی تا زنان عالم، و نه! حتی مردان نیز، بی اسوه و الگو نمانند.
بانوی درخشان هر دو جهان!
مادر عصمت!
آمدنت مبارک!...