سوز غمی ست شعله ور از غم غریب تر

مثل حضور عشق ، از آن هم غریب تر

ای دومین امام، داغ شگفت توست

از غـــربت شــهیـــد محــرم غریب تر

می خواستم به وهم غمت را رقم زنم

دیدم که هست از غم و ماتم غریب تر

از لحظه ای که زهر جگرت را به خون کشید

حق چهره ای گرفت دمادم غریب تر

از شرح ماجرای تو حاصل چه میشود؟

وقتی که هست زآنچه سرودم غریب تر

... 

با بودنت همیشه به قلب حسین ^(ع) بود
هر غصه ناپدید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

آغاز رفتن تو و زینب ^(س) پس از حسین
غیر از بلا ندید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

چندین هزار تیر به سویت روانه شد
زخمی ترین شهید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

تو غرق خون و زینب ^(س) خسته در اضطراب
فریاد می کشید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

آمد کنار نعش شریفت، حسین ^(ع) و گفت
دیگر قدم خمید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

در حیرتم چگونه در این معرکه عدو
دست تو را برید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

آواز العطش ز دل خیمه ها به تو
آیا نمیرسید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

آقا خمیده آمد و خسته عمود را
از خیمه ات کشید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

وقتی به خاک مثل قدت خیمه اوفتاد
رنگ همه پرید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

طفلی به ناله گفت به صحرای بی کسی
انی انا البعید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

بر ساق عرش حضرت زهرا ^(س) نوشته است
بالاترین شهید، اباالفضل ^(ع) بوتراب

 جان همه فدای تو سردار علقمه
بر ما نگاه مرحمتی جان فاطمه ^(س)

پ.ن.1 شعر را اینجا بشنوید.

پ.ن.2 طبق فرموده شاعر، قافیه ی شعر«اباالفضل بوتراب» است؛ اما گویا به دلایلی توسط مداح «اباالفضل مرتضی» خوانده شده است.

پ.ن.3 «شعری از احساس می خوانم بیا
         از دو چشم یاس می خوانم بیا
         لیک می دانم نیم لایق ولی
         روضه عباس می خوانم بیا»...

پ.ن.4 التماس دعا.

هر که نداند، تو که می دانی حال من، بی تو چگونه است؟ تو که می دانی بی تو هیچم و تمام وجود و ماهیتم در ید قدرت توست. تو می دانی و من هم در ضمیر زنگار گرفته ام به وضوح می دانم، که اگر دستان مهربانیت را از رو شانه های کوچک من برداری، از شدت خوف و ترس و هراس نابود می شوم؛ آنگونه که گویا از مادر نزادم. اگر نبود پرده پوشی و مقام ستاریت تو، هر آینه در بین خلایق عالم رسوای عام و خاص بودم؛ چه اکنون نیز در پیشگاه رفیع تو آبرویی ندارم و بر آستان مقربین درگاهت شرمگین و سر افکنده ام. و سر افکنده را چه به شکایت و زبان درازی! که اگر هم شکایتی هست، از دوری و غربت و تنهایی است؛ که هیچ چیز جز رأفت و عطوفت و بنده پروری تو جانشین آن نمی شود...

پ.ن.1 در حد قلم حقیر راهی نبود که بر دعای «عرفه» بنویسد! که به قول شاعر: « صید خورشید به شب پرّه ی اعمی نرسد»...
پ.ن.2 آنچه نگاشته شد زبان حال خود راهی سراپا تقصیر بود، نه برداشت و ترجمان این دعای عظیم الشأن.
پ.ن.3 التماس دعا

پ.ن.1 اللهم صل علی علیّ ابن موسی الرضا المرتضی الامام التقی النقی و حجتک علی من فوق الارض و من تحت الثری الصدیق الشهید صلاه کثیره تامة زاکیة متواصلة متواترة مترادفة کافضل ما صلیت علی احد من اولیائک فان لم اکن اهلا لذلک فانت اهل لذلک
پ.ن.2 تو می دانی و من و دل... دلی که کبوترانه بر گرد حرم می چرخد. به امید نگاهی...
پ.ن.3 یا علی.

 
پ.ن.1 رسیده ایم به بهترین شب های عالم. شبهای «قدر». با همه ی بی لیاقتی و گناهکاری و قصورم، استاد بس بزرگواری دارم که یادم داده «هر کس نسبت به فاطمه (س) معرفت راستین و حقیقتی داشته باشد لیلةالقدر را درک کرده است»...

پ.ن.2 خدایا! به حق مادر پهلو شکسته... و پدر، که پدر امت است و عروة الوثقای عالم، معرفت حقیقی شان را عنایت کن...

پ.ن.3 التماس دعا.