عرفه

نمی شناسدت. که همه ی سرگردانی و بدبختی و بی چارگی اش هم، از همین نشناختن است. نمی شناسدت. که این همه فراموشی و نسیان و ناشکری و خودخواهی و غرورش هم، از همین نشناختن است. نمی شناسدت. که اگر می شناخت، سالها پیش از این خویش را به دامان کبریایی تو می آویخت و اکنون با دست های خالی و آبروی نداشته، شرمنده ی بارگاه ربوبی تو نمی شد. نمی شناسدت. که شناختنت در حد افکار و اوهامش نیست. که بس نیازمند چون «حسین» ^(ع)است. که بیاید و دست دل را بگیرد و در پای مکتب «عرفه» اش بنشاند. که برایش بگوید. که شاید به قدر نمی از یَم خروشان «عرفه» را بر تار و پود وجودش نقش کند...
نمی شناسدت...
که اگر بشناسد، تسلیم و قربانی شدن را می پذیرد...

خورشید

«دل»، برای آغاز روزهایش، منتظر خورشید نیست. منتظر درخشش شعاع آفتاب نیست. در انتظار طلوع و غروب نیست. چه آن که خود می داند، خورشید آسمان بی اذن «تو» از جایگه ش بر نمی خیزد. چه آن که می داند، جهانی به گوشه ی چشمی از نگاه رئوف و کریمانه ات، زیر و رو می شود... کن فیکون می شود...
دلی که با پنجه ی آفتاب نگاه مهربان تو، بیدار می شود؛ به خواب نمی رود.
دلی که بسته ی عنایت و عطای بی کران توست، گم نمی شود... فقیر و محتاج نمی شود.
دلی که به دست توست، بسته ی آفتاب و خورشید و زمان و مکان و مجاز و استعاره نمی شود.
دلی که وقف توست، خودِ خورشید می شود...
تا ابد ضمانت می شود...

یتیمی

یتیمی امشب، تنها از آن کودکان معطل مانده ی بی نان و خرما نیست.
یتیمی امشب، انعکاس کاسه های شیر دست فرزندان کوفه نیست.
یتیمی امشب، یتیمی فرزندان فاطمه و علی نیست. همه ی اینها هست و فقط اینها نیست...
یتیمی امشب، درد بی درمانی است که امتدادش تا همین لحظه، همین ساعت ادامه دارد.
یتیمی امشب، یتیمی عالم و آدم، الی الابد است.
یتیمی امشب، به سبب «باب الله» ی است، که بی آنکه فهمیده شود؛ بسته شد...

رمضان

از راه دوری آمده... با پای لنگ و خسته و تاول زده، از یازده ماه سال گذشته. همه ی «حوریب» را دویده؛ و اینک با کوله باری از گناه و درد نافرمانی و فراموشی به آستانه ی ماه «تو» رسیده. با همه ی سیاهی و شرمندگی اش، خود را به آب و آتش زده. اشک بر شوره زار دیده نشانده، تا بلکه نگاه نازنین «تو» بر دیدگانش بیفتد و کیمیایش کند. با دلی که سرمایه ای جز امید به «تو» ندارد و دارایی اش فقط دست های خالی است، چه خواهی کرد...

عمو

روزی که بر روی دستهای مادر مومنه ات، بلاگردان کودکان فاطمه (س) می شدی؛ کسی هرگز این گمان نداشت که روزی به حقیقت چنین شود... روزی که امیرالمؤمنین و فرزندان معصوم محبوبه ی حق، بر دستهای علوی گونه ات بوسه می زدند؛ هیچ ذهنی را یارای تصور این نبود که پسر زیبای ام البنین و قمر هاشمیان، نفس خویش را این چنین بر امام و برادرش فدا کند؛ آن چنان که امام عصر مهربان ما بر «تو» این گونه سلام دهد: