عمری است...

کار یک روز و دو روز و ده روز و صد روز نیست. عمری است که چشم های نگران دل بی تاب، بر بالای قله ای نشسته؛ که طلوع خورشیدش را نظاره گر باشد. عمری است که کار دل با «تو» گره خورده است. عمری است که قصه ی غصه ی ناتمام دل، بر بلندای مأذنه ی تنهایی اش فریاد می شود. عمری است که خویشتن را، در نقطه ی عطف زندگی نگه داشته... کار یک روز و دو روز و ده روز و صد روز نیست. عمری است...

یتیمی

یتیمی امشب، تنها از آن کودکان معطل مانده ی بی نان و خرما نیست.
یتیمی امشب، انعکاس کاسه های شیر دست فرزندان کوفه نیست.
یتیمی امشب، یتیمی فرزندان فاطمه و علی نیست. همه ی اینها هست و فقط اینها نیست...
یتیمی امشب، درد بی درمانی است که امتدادش تا همین لحظه، همین ساعت ادامه دارد.
یتیمی امشب، یتیمی عالم و آدم، الی الابد است.
یتیمی امشب، به سبب «باب الله» ی است، که بی آنکه فهمیده شود؛ بسته شد...

رمضان

از راه دوری آمده... با پای لنگ و خسته و تاول زده، از یازده ماه سال گذشته. همه ی «حوریب» را دویده؛ و اینک با کوله باری از گناه و درد نافرمانی و فراموشی به آستانه ی ماه «تو» رسیده. با همه ی سیاهی و شرمندگی اش، خود را به آب و آتش زده. اشک بر شوره زار دیده نشانده، تا بلکه نگاه نازنین «تو» بر دیدگانش بیفتد و کیمیایش کند. با دلی که سرمایه ای جز امید به «تو» ندارد و دارایی اش فقط دست های خالی است، چه خواهی کرد...

عمو

روزی که بر روی دستهای مادر مومنه ات، بلاگردان کودکان فاطمه (س) می شدی؛ کسی هرگز این گمان نداشت که روزی به حقیقت چنین شود... روزی که امیرالمؤمنین و فرزندان معصوم محبوبه ی حق، بر دستهای علوی گونه ات بوسه می زدند؛ هیچ ذهنی را یارای تصور این نبود که پسر زیبای ام البنین و قمر هاشمیان، نفس خویش را این چنین بر امام و برادرش فدا کند؛ آن چنان که امام عصر مهربان ما بر «تو» این گونه سلام دهد:

سلطان خوبان

وقتی که به ناگهان دست های نوازشت را بر سر و روی دل می کشی؛ وقتی که به یکباره دل محنت کشیده را به سوی صحن و سرای حرم امنت می کشانی؛ وقتی که دل در سراپرده ی مهربانی و بنده نوازی ات مقیم می شود؛ خنکای دلنشین رحمت و رأفت و انس تو، جون آبی بر آتش گداخته ی دل است...
ممنونم مولای من...
ممنونم که راهم داده ای...