شکستگی

بارها و بارها به زمین خورده. شکسته. حتی ذرّه ذرّه به مرز گسستگی رسیده و نابودی را، سایه به سایه ی نَفَس هایش حس کرده. در میان درّه ی ژرفِ کمرشکن ترین تلاطم های زندگی افتاده. هر روز و هر لحظه و هر ساعت، در کوره ی درد و رنج گداخته. امتحانش کردی و «دل» نیز، امتحان پس داده. هر بار که به زمین افتاده، به مدد لطف «تو» دوباره بر خاسته و سعی و تلاشش را دو چندان کرده... نا امید نشده... سربلند و استوارتر و محکم تر از همیشه، طی طریق کرده...
قانون درگاه «تو»ست...
قانون عبور از «حوریب»، این همه شکستگی و سرانجام، پیوستگی است...

دلدادگی

این کوچه یاد آور همه ی دردهای ریشه دار و عمیق جهان است، بانو!
کوچه ی بنی هاشم، حزن انگیز و غم آلود و نفس گیر است. نشد از آن سوی فاصله ها، دستهای مردانه ام را حمایل رخسارتان کنم. نشد که در آن روز شوم و نکبت بار، قید و بند زمان و مکان را بشکنم؛ تا حرامیان، حرمت حریم وحی و مهبط جبرئیل را نشکنند و درب خانه ی خیبرشکن را بر پهلویتان نکوبند. نبودم که در هرم آتش بسوزم و حائل میان شما و میخ سوزان شوم. نبودم که پدر را بر خاکهای غربت شهر مدینه کشیدند.
و حال، به جبران شرمساری غیبتم در کشاکش کوچه و دود و آتش و درب خانه و ریسمان و ضرب سیلی و شمشیر و کعب نی و تازیانه، وجودم را وقف جگرگوشه تان کردم و دستهایم را، نذر پاسداری از حریم آل الله...
از من راضی شده ای «مادر»؟...

بوی سیب

دل بی قرار را، همان بوی سیب سحرگاه حرم امن کربلایش؛ تا آخر عمر کفایت می کند. سحری که هفت سین سلام های قلب و چشم منقلب شده، به جوابی از باب السّلام آستانش روشن می شد و سال شمسی، در پیش خورشید وجود «حسین» ^(ع) تحویل... چه بهاری از این دلنشین تر، که با بوی «حسین» ^(ع) جان را احیاء کند...