دلدادگی

این کوچه یاد آور همه ی دردهای ریشه دار و عمیق جهان است، بانو!
کوچه ی بنی هاشم، حزن انگیز و غم آلود و نفس گیر است. نشد از آن سوی فاصله ها، دستهای مردانه ام را حمایل رخسارتان کنم. نشد که در آن روز شوم و نکبت بار، قید و بند زمان و مکان را بشکنم؛ تا حرامیان، حرمت حریم وحی و مهبط جبرئیل را نشکنند و درب خانه ی خیبرشکن را بر پهلویتان نکوبند. نبودم که در هرم آتش بسوزم و حائل میان شما و میخ سوزان شوم. نبودم که پدر را بر خاکهای غربت شهر مدینه کشیدند.
و حال، به جبران شرمساری غیبتم در کشاکش کوچه و دود و آتش و درب خانه و ریسمان و ضرب سیلی و شمشیر و کعب نی و تازیانه، وجودم را وقف جگرگوشه تان کردم و دستهایم را، نذر پاسداری از حریم آل الله...
از من راضی شده ای «مادر»؟...