« و هر که از خدا و پیامبرش اطاعت کند، همراه با کسانی خواهد بود که خدا انعامشان داده است، چون انبیاء و صدیقان و شهیدان و صالحان. و اینان چه نیکو رفیقانند. »

گفته بودی و چه خوش گفته بودی که «شناخت»، دروازه ی «محبّت» است و سرچشمه ی شوق و دوست داشتن؛ و «محبّت»، دلیل متقن و بی چون و چرای «اطاعت» و سرسپردگی. و از «اطاعت» چه می داند، آن دلی که سرسپرده ی مُلک معرفت تو نشد و از جام محبّت حضرت عشقت سیراب؟!... مگر نه این که هر که با معرفت تر، محبّ تر و هر که محبّ تر لاجرم «مطیع» تر... مگر می شود به مرتبت اطاعت تو بدون اطاعت از رسول ِ امین ِ آخرینت، بار یافت؟! مگر می توان بی دستگیری عروة الوثقای عالم، راه به سراپرده ی پیروی مطلق تو بُرد؟! چه آنکه شرط اول قدمش « یَحذو حَذوَ الرَّسول^(ص) » است...
و می دانی که بس دلنشین و طرب انگیزاست، برای آن جان و دلی که سرسپرده، که چه بسا «دل سپرده»ی حقیقی شما شود و تو از خزانه ی بی انتهای خدایی ات، در جوار بهترین و برترین های عالم انعامشان دهی و اکرامشان کنی... آنانی که هر یک بیش ازدیگری بر اطاعت تو پیشی می گیرند و خاطرشان به مرافقت و ملاطفت و مشاهدت تو خوشنود و راضی است...
آنانی که به حکم محکم تو بهترین رفیقان و همنشیناند...

پ.ن.1 سوره نساء- آیه 69
پ.ن.2 برداشتی به شیوه ی دل نگارنده بود از کلام نورانی وحی. بی شک قصور دارد و نقصان. با دیده ی اغماض بنگرید!
پ.ن.3 «مگر نه آنکه هر که با معرفت تر، محبّ تر و هر که محبّ تر لاجرم «مطیع» تر...». این اصل انکارناپذیری است که مهربان استاد، یادمان داد و ما به شیوه ی کمترین شاگرد، در مقابلشان درس پس دادیم.
پ.ن.4 التماس دعا.