وقتی خودت می مانی و تنهایی هایت، حتی آسمان هم بهانه ای می شود برای گریستن؛ و فرصتی که تمام وجود را در عرصه ی «دل» پنهان کنی... آنجا که نوای آرام بخش خلوتش، رهایت می کند از هر چه وابستگی است... از هر چه خستگی است...
پ.ن. ممنون از اینکه تلخی و خستگی این روزهای مرا تحمل می کنی...
