«وَ اَتممناها بعَشر...»
ده شب تمام کننده. ده شب سرنوشت ساز. ده شب دل انگیز و روح فزا. ده شبی که باید به تسلیم و رضا رسید و اراده را در مسلخ اراده ی او به زمین زد و قربانی کرد. حتی به بهای حج نیمه تمام... حتی به قیمت هفتاد و دو قربانی...
به گمانم بین این ده شب و آن «لیالٍ عَشر» نسبتی است...
و من مولای من!
نه صفا را دیده ام و نه مروه را. جوشش زمزم و حریم امن بیت الله و شعور مشعر و غوغای عرفات و رویای منی را هم ندیده ام. این زمان که میان حج گزارانی و شرف و آبروی قبولی حجشان، برای این کمترین دورافتاده هم دعا میکنی؟!
و تو خدای من!
«لبیک» بی بهانه و مشتاقانه ی مرا از همین جا، و به حرمت «لبیک» حقیقی «ذبح عظیم» و به حرمت «لبیک» سرور و صاحبم، پاسخ می دهی؟!
