«پاییز» است...
روزهای دلدادگی...
یادت هست؟
روزهای گمگشتگی در سلسله ی نگاهت؛ که رد قدمهای باران را بر چشمهایم می نشاند. روزهای غربت از همه و قرابت تو با دل. روزهای جزر و مد عظیم اقیانوس جنون جان. روزهایی که دل از فرط نهفتن درد، خونابه اش را به لب می آورد؛ درست مثل برگهای سبزی که به سرخی می گرائیدند. روزهایی که جلوه گاه میعاد من و تو شد...
هنوز بارانی ام... و پاییزی مانده ام... سرخ سرخ...
یادت هست؟
می دانم که هست...
من که میعاد پاییزیمان را فراموش نمی کنم. من که ترا از یاد نمی برم. این روزهای ابری راهی نیز مثل گذشته، تنها با باران بی امان نور یاد تو روشن می شود...
