عهد و پیمانی که در گذر زمان فراموش شود، کهنه شود، زنگار بگیرد، دست خوش فراز و فرود شود و گسسته گردد؛ عهد و پیمان نیست. دلی لایق وصال است که عهد و پیمان «تو» را، در کوران ابتلائات و در طوفان درد و رنج و بی تابی ها، چونان گنجینه ای دست نیافتنی، در ژرفنای اقیانوس وجودش، تازه نگه دارد. درست مثل راز سر به مُهرِ این همه سالِ عبور از «حوریب»...