دل، همین جا، همین گوشه ی معروف، زیر پای پدر نازنین و کنار حرم و ضریح «تو» جا مانده. همان گوشه ای که - حتی اگر لیلاترین باشی - مجنونت می کند... بی اختیارت می کند... همان جاست که مست عصاره ی وجود نبی (ص) و علی (ص) و مادر و حسن (ع) و حتی حسین (ع) می شوی. تو، علی اکبر (ع)- علی اکبر لیلا- نه! علی اکبر اهل حرم... سلاله ی تمام خوبی هایی... خلاصه ی پنج تن آل عبایی...
پ.ن.1 شب هشتم محرم، سخت ترین شب های زندگی است؛ وقتی روضه خوان می خواند «جوانان بنی هاشم بیایید... علی را بر در خیمه رسانید»...
پ.ن.2 علی! عَلَی الدُّنیا بَعدَکَ العَفا...