عیدی

آن قدر منتظر باشد و نیایی...
آن قدر در دلش برای آمدنت خدا خدا کرده باشد و نیامده باشی...
آن قدر در خیالش به هر که رسیده، تو را جستجو کرده و باز هم اثری ندیده باشد...
آن قدر در نهان و آشکارش، در ضمیر دلش، در سر درونش، در حقیقت وجودش با تو مأنوس شده و در ژرفای اقیانوس دعا برایت مرده باشد و باز هم سکوت قسمتش باشد...
دیگر این دل چه عیدی دارد؟!
عید بدون «تو»، عید بدون «صاحب»، خودت بگو؛ مبارک است؟!

علی اکبر لیلا...

دل، همین جا، همین گوشه ی معروف، زیر پای پدر نازنین و کنار حرم و ضریح «تو» جا مانده. همان گوشه ای که - حتی اگر لیلاترین باشی - مجنونت می کند... بی اختیارت می کند... همان جاست که مست عصاره ی وجود نبی (ص) و علی (ص) و مادر و حسن (ع) و حتی حسین (ع) می شوی. تو، علی اکبر (ع)- علی اکبر لیلا- نه! علی اکبر اهل حرم... سلاله ی تمام خوبی هایی... خلاصه ی پنج تن آل عبایی...

آخر الزمان

آخر الزمان است... روزهای سختِ وعده شده... که هر کس به گونه ای در غربال امتحان و درد می افتد و در کام سنگ محک، عیار خلوصش آشکار می گردد و آن کس که مدعی تر؛ ابتلایش سخت تر و سنگین تر و لاجرم بر لبه ی تیغ تیز تردید بریدن و در تاریکی شک و شبهه ماندن و در درّه های عمیق سقط افتادنش بیشتر... گاه حتی «دل» نمی فهمد که چگونه در کوره ی این آزمایشات در حال سوختن و نابودی است. همه ی این ها هست و ‍«دل» نیز می بیند که سخت تر از سخت است و سنگین تر از سنگین...
امّا... دلی که بر ضریح بلند بالای علوی نسب «تو»- دلدار همیشه ی دل- بسته شده، دلی که در میعادگاه خونین حرمت به لجّه ی اشک نشسته و التماست کرده، دلی که بر حرمت حریمت دست توسل زده و در طوفان بی امان و لاینقطع حوادث بر رکاب پایمردی ات، چونان حبل المتین چنگ زده؛ حکایت دیگری دارد...
این دل - در شب چهارشنبه ی فراق موعود و شب میلادت- خود را در ظل حمایت تو بیمه کرده و بر این مدعایش برایت شاهدی محکم آورده...