شهرُ الله

وجود سنگلاخ و صخره و درد و رنج، از رفتن منصرفش نکرده است. اگرچه پای، آبله است و سر، دوّار و دل، خون و طاقت، اندک؛ اما...
گاهی که سر بلند می کند و به انتهای افق می نگرد، گویا جاذبه ی نگاهش علی الدوام او را به آمدن می خواند. و آنگاه دیگر نه پای از سر می شناسد و نه سر از پا و نه دل از هر دو. یازده ماه را بی وقفه به شوق دیدار آمده است؛ که پاهای خسته و دلِ شکسته و سر ِ سوداییش را به «او» عرضه کند... آمده است تا به یُمن روزهای این ماه و به برکت کتاب عشق و به جلال شبهای برگزیده و جمال یار پریچهره و به مدد نفس اهل صیامش، دو بال برای پرواز بگیرد... آخر این «حوریب»، سخت بی رحم است و سنگی...

 

دل انتظاری...

و تنها خدا می داند که چقدر چشم انتظار آمدنش بودند. چشم انتظار که نه، دل انتظار... از آدم صفی (ع) تا خاتم نبی (ع)، از علی (ع) تا حسن عسگری (ع)، همه منتظر «او» بودند...همگی منتظر تحقق وعده ی حق جل و اعلی... منتظر «بقیة الله»...
دل اهل خانه ی سید سامراء را، غوغایی بی شکیب مسحور کرده. شوری است و شعفی ناگفتنی، که تنها در هاله ای از حیا در چشمان اهل ولا موج می زند...
نبض آفرینش، امشب از اینجا می زند...
گل نرگس و عطر یاس، اینجا جمع است...
نفس های به شماره افتاده ی زمین، فریاد می زند که لحظه ی طلوع دوازدهمین خورشید درخشان «آل یاسین» آمده است و زین پس بر مدار «او» می گردد و طواف می کند...
صبح، نزدیک است...
و تنها خدا می داند که چقدر چشم انتظار آمدنش هستند...
صبح، نزدیک است...
و تنها خدا می داند که چقدر چشم انتظار آمدنش هستیم...
چشم انتظار که نه، دل انتظار...

شبه پیغمبر

کنج عاشقانه ی جهان را که سالها در جستجویش بودم... درست همین جا. گوشه ی ششم ضریح ارباب... و دل، بی تاب...
میلادش بهانه ای است که حوریب دوباره، دلش را بر درگاه حضرت « شبه رسول الله » عرضه کند. کرامتش بی شک، به کرامت عموی نازنین و بزرگوارش مانند است و دلربائیش، به پدر مهربان و آزاده اش...
زیاده نگویم که شاعر، بهتر از حوریب نگاشته است:

والقمر اذا تلئها

همه ی شبهای چهارشنبه ای که بر حوریب گذشت، یک طرف؛ این شب چهارشنبه، یک طرف دیگر... همه ی دلخوشی این دل ناخوش، همین شب چهارشنبه ای است که چشم آسمان تا سحر منتظر آمدن «قمر» و «تلالو» آن است... نه فقط قمر بنی هاشم، که ماه درخشان همه ی عالم اوست...
به یاد آن شب چهارشنبه ای که حیات حوریب از باب صاحب الزمان (عج)، به نیم نگاهی از سر محبت و مردانگی ات گره خورد و تا ابد در بین روشنای دل انگیز همان ضریح نقره فام و آبگون و عطر یاس بی مانندش، ماند و اسیر شد... نادیده، گرفتار کمند عشق تو شد و ماندگار آستان و درگاه علوی گونه ات...
با دلی که از باب ام البنین، اذن دخول می خواند و به حرمت نام «مادر سادات» اجازه می خواهد و در شب میلاد فرخنده ات، دست توسل به دامان بلند و آسمانی ات زده و مویه کنان می گوید « دخیلک یا اباالفضل(ع) »؛ چه میکنی؟!

توسل

خجل تر از آن است که بتواند بر درگاهت بایستد و بی واسطه صدایت کند. بار گناهانش آنقدر سنگین و ثقیل است که حتی طاقت آسمان هم طاق شده است. همه ی عالم می دانند که امشب را، باید بر دامان مقربینت دست توسل زد... بنده ی شرمگین و پشیمانت، خویش را در پس نام و  حُرمت «قادَةَ الاُمَم» نهان کرده است؛ که از باب «طَهارةً لِاَنفُسنا» راهش دهی...