نواي وبت قشنگه. به اين خانوم ؛ به ام ابيها خيلي احساس محبت ميكنم. هميشه فاطميه سخت ميگذرد. اينجا ياد مسجد آيت الله بهجت افتادم ( قم) . يه بار فاطميه اونجا بودم. در و ديوار پير مسجد گويا شكسته بودند. و گريه ميكردند.

حالا من خيلي زهرا نامي رو نميشناسم ولي نواي وبت از آغوش پر محبت مادري كم سن و سال، به بزرگي آفرينش گفت كه مهربان بود. و زهرا همان محبت خداست بر روي زمين. ما نه يك بار بلكه دوبار از بهشت رانده شديم ... همان وقت شهادتش.

مانده ام از صبر علي امير مومنان. و هم از خدا كه با نشئه اي جان عالمي ميگيرد.