رها كنيد دگر صحبت مداوا را

فراق اگر نكشد ، وصل كشد ما را

تمام عمر تو ما را نظاره كردي و ما

نديده ايم هنوز آن جمال زيبا را

شراره هاي دلم اشك شد ز ديده چكيد

ببين چگونه به آتش كشيد، دريا را

قسم به دوست كه يك موي يار را ندهم

اگر دهند به دستم ، تمام دنيا را

به شوق انكه ز كوي تو ام نشان آرد

به چشم خويش كشيدم غبار صحرا را

جنون كشانده به جايي مرا كه نشناسم

طريق كعـبه و بتخانه و كليسا را

تمام عمر به خورشيد و ماه ناز كنم

اگر به خانه تاريك من نهي پا را

نسيم صبح ز راهي كه امدي برگرد

ببر سلام ز من آن عزيز زهرا را